بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند

شب یلدا همین نزدیکی هاست. طولانی ترین شب سال آرام آرام از راه می رسد و پاییز رنگ رنگ را پشت سر می گذارد و خبر از رسیدن سردی و سیاهی می دهد. منکر زیبایی های زمستان نیستم. بخصوص زیبایی های زمستان سفید. اما منکر این هم نیستم که کل داستان عوض می شود. خوبی این است که می دانی این نیز بگذرد و بهاری زیبا تو را منتظر است. شب یلدای ایران هم می گذرد. تاریخ نشان داده است که سیاهی می آید اما می رود. اما درد در این است که آثاری که این سیاهی بجای می گذارد قرنها صبر و تلاش طلب می کند تا بهبود یابد. زخمها آنقدر زیاد هستند که همه چیز انگاری به نگریستن از پس شیشه ای ترک خورده به حادثه ای در حال وقوع می ماند. هیچ چیز دیگر آنقدرها برایت شفاف نیست. دیگر هیچ چیز تعاریف سابق خودش را با خود ندارد. خیلی ها امیدوار بودند با داستانهای مرتبط با حرکت اجتماعی زن زندگی آزادی٬ چیزی تغییر کند. تغییر کرد٬ اما من بیشتر آن را به شکاف خوردنی عمیق تر می بینم. جامعه ایرانی همیشه شکننده بوده است٬ تفاوتهای فرهنگی و قومی و دامن زدن دستهای پنهان به عمیق تر کردن این شکافها٬ همیشه جامعه ای شکننده ترسیم کرده بود. علی رغم اینکه دست یازیدن بزرگان ادبیات و فرهنگ ایرانی به پهنه وسیعتر ایرانی بودن همیشه این جامعه شکننده را کنار هم نگاه می داشته اما این روزها به نظر می رسد که حتی این ایرانی بودن هم خیلی یاری نمی کند.حاکمیت در تلاشی عجیب برای ایستادن در برابر اراده عمومی مردم برنامه ریزی می کند. انگاری می خواهد به مردم دهن کجی کند. هیچ تلاشی برای مبارزه با فساد مالی گسترده ای که تمامی منابع ایران را به باد فنا می دهد٬ دیده نمی شود اما دقیقا از دریچه ای مقابل آن٬ تلاشی گسترده برای معنادار کردن مذهب و پررنگ تر کردن آن در مقابل گذش بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...

آدمها و زندگیشان را مجموعه ای از اگر و اماها می سازد که وقتی به یقین می رسند نوعی اعتماد به نفس برای انجام کارهای آینده فراهم می کنند. اگر و اماهای هر کسی با دیگران فرق دارد. جنس آنها متفاوت است و بخش بزرگی از آنها زاییده ارزشهایی است که شخص به آنها باور دارد. منظورم نظام ارزش گذاری مذهبی نیست٬ می تواند باشد اما محدود به آن نیست. بیشتر فکر می کنم این نظام ارزشی برگرفته از رفتارهای اجتماعی و سازمان اجتماعی است که شخص از آن می آید. نظامی که گاه گاهی خیلی با دیگر کشورها متفاوت است.اما به هر روی وجود دارد. نمی توان انکارش کرد و نمی توان نادیده انکاشتش. زندگی جنس عجیبی دارد. از زمانیکه مستندهای مرتبط با زمان را مطالعه یا تماشا می کنم بیشتر به این حس غریبانه رسیده ام. اینکه در دنیایی زندگی می کنم که نزدیک به دو میلیارد سال عمر دارد و از عمر کره زمین چندین میلیون سال باقی است٬ بیشتر به کوچک بود و خرد بودن آدمی فکر می کنم. بعد این سئوال به ذهنم می آید که این همه تکاپو و این همه به دنبال بدست آرودن که چه؟ حتی تاریخ بشر در مقابل عمر عالم هستی خنده دار به نظر می رسد. اگر بپذیریم که حدود ۴۰ هزار سال است٬ در مقابل آن ۲ میلیارد بیشتر به شوخی شبیه است. اما ... بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...